Ποδοσφαιριστής, πυγμάχος, ακοντιστής, μουσικός, επιχειρηματίας. Οι ταυτότητες του Ali, ενός αεικίνητου 45χρονου άντρα από το Ιράκ είναι πολλές. Ούτε ο σχεδόν θανάσιμος τραυματισμός του σε νεαρή ηλικία στο Ιράκ με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό του, ούτε ο δρόμος της προσφυγιάς για χρόνια τον σταμάτησε από το να ανακαλύπτει συνέχεια τον εαυτό του.

Σήμερα ζει στο κέντρο της Αθήνας και ασχολείται ενεργά με τον αθλητισμό, μέσα από συλλόγους για άτομα με αναπηρία όπως ο Τυρταίος, η ομάδα ποδοσφαίρου ακρωτηριασμένων του Παναθηναϊκού και προγράμματα για πρόσφυγες αθλητές με αναπηρία της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής. Είτε τον συναντά κανείς στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια με το μηχανάκι του, όπου παρακολουθεί δραστηριότητες και μαθήματα ελληνικών από εθελοντές, είτε στα αθλητικά γήπεδα να παλεύει για την επόμενη καλή απόδοση, αντικρίζει έναν κοινωνικό άνθρωπο με φοβερό πείσμα.

Η ζωή του στη Βαγδάτη όπου γεννήθηκε, είχε πολλή μουσική, με την οποία ασχολούνταν επαγγελματικά, αλλά και πολλές διακρίσεις στην πυγμαχία, καθώς είχε δίπλα του τον θείο του, προπονητή της εθνικής ομάδας του Ιράκ. Όμως οι πεποιθήσεις του και ο τρόπος ζωής του είχαν σαν αποτέλεσμα να στοχοποιηθεί από ομάδες φανατικών, να αιχμαλωτιστεί, να δεχθεί έξι σφαίρες που του στοίχισαν το πόδι και να διωχθεί. Το ταξίδι του, χρόνια μετά, μέσα από πολλές δυσκολίες και λόγω της συνεχιζόμενης έκρυθμης κατάστασης στο Ιράκ, τον έφερε στην Ελλάδα.

Σήμερα μιλάει για τη χώρα που τον φιλοξενεί και ειδικά για την Αθήνα σαν δεύτερη πατρίδα του λέγοντας «Την αγαπάω την Ελλάδα, γι αυτό μένω. Οι Έλληνες έχουν καλή καρδιά». Πράγματι, μπορεί να μιλάει με ενθουσιασμό για τις ομορφιές της Αθήνας, το ελληνικό φαγητό και ιδίως τα σουτζουκάκια και τον καιρό, αλλά είναι οι άνθρωποι εδώ που νιώθει πιο πολύ ότι τον δένουν με τη χώρα. Άνθρωποι που έχει συναντήσει στον αθλητισμό, σε εκκλησίες και στέκια, σε κοινότητες που βοηθούν τους πρόσφυγες. Άνθρωποι όπως η κυρία Ζανέτ, που αν και γνωρίστηκαν τυχαία, τους έφερε κοντά η αγάπη της Ζανέτ για προσφορά.

Ελληνίδα γεννημένη στην Αίγυπτο η κυρία Ζανέτ, που ζει εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα, καμαρώνοντας τα τρία παιδιά της, τον γιο της που εργάζεται, την κόρη της που σπουδάζει μικροβιολόγος και τη μικρή της κόρη που τελειώνει φέτος το σχολείο. Όταν η Ζανέτ πριν λίγα χρόνια έχασε ξαφνικά τον αγαπημένο σύζυγό της, ένιωσε να χάνει μαζί τη γη κάτω από τα πόδια της.

Δυσκολεύτηκε πολύ καιρό να βρει το κουράγιο να ξανασταθεί όρθια και να επιστρέψει στον χαμογελαστό εαυτό της, έναν χαρακτήρα που σε κερδίζει αμέσως με τη ζεστασιά του. Καθώς πήγαινε σε μια εκκλησία όπου πολλοί χριστιανοί Άραβες παρακολουθούν τη λειτουργία, ανάμεσά τους και πρόσφυγες στην Ελλάδα, άρχισε να βοηθάει μέσα από τις υπηρεσίες της εκκλησίας στις ανάγκες των προσφύγων για διερμηνεία. Σιγά σιγά, η προσφορά της σε ανθρώπους που ήταν σε πολύ δύσκολες βιοτικές συνθήκες, αξιοποιώντας τις γνώσεις της σε ελληνικά και αραβικά, άρχισε να τη γεμίζει με ηθική και ψυχολογική ικανοποίηση και να της δίνει κίνητρο. Συνοδεύει πρόσφυγες σε υπηρεσίες και τράπεζες, βοηθάει να κλείνουν τηλεφωνικά ραντεβού, είναι ένας άνθρωπος που μέσω τηλεφώνου μπορεί να μεταφράσει και να κάνει διερμηνεία για απλά καθημερινά πράγματα που χρειάζονται όσοι πρόσφυγες δεν ξέρουν ακόμα καλά ελληνικά. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τον Ali.

«Την αγαπάω την Ελλάδα, γι αυτό μένω. Οι Έλληνες έχουν καλή καρδιά»

«Είπα ότι δεν θα το βάλω κάτω, θα συνεχίσω να προσπαθώ στη ζωή μου, για τους άλλους ανθρώπους που στηρίζονται σε μένα και για τα παιδιά μου» εξηγεί η Zανέτ για το πώς κατάφερε να συνεχίσει μετά την απώλεια του άντρα της. Ίσως αυτή ακριβώς τη δύναμη και θέληση για ζωή είναι που εκτίμησε και στον Ali, χωρίς και η ίδια να το έχει καταλάβει, όσο τον βοηθούσε με μεταφράσεις στα ελληνικά.

«Υπήρξε μια περίοδος που εκτός από το πόδι μου, έχασα φίλους, έχασα τη διάθεση να συνεχίσω στη ζωή» αναφέρει ο Ali για μια οριακή στιγμή στη ζωή του. «Όμως είπα "πρέπει να παλέψεις" και έτσι συνέχισα να αγωνίζομαι, να πηγαίνω μπροστά.»