Η ιστορία τους
Τη Banav τη συνάντησα για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 2017 όταν ήρθε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο κέντρο φιλοξενίας που εργαζόμουν ως Συντονίστρια Εκπαίδευσης Προσφύγων.
Την είδα μια φορά όλη κι όλη, όταν πήρα τα πιστοποιητικά που χρειαζόμουν για να την εγγράψω σε ένα γυμνάσιο. Αυτήν μαζί με άλλους 200 περίπου μαθητές. Η Banav ήταν για μένα τότε, εκείνες τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου, ένα ακόμη παιδί, ένα ακόμη όνομα που θα έπρεπε να εγγράψω στο σχολείο.
Όταν μια εβδομάδα μετά την έναρξη των μαθημάτων με πήρε τηλέφωνο ο Διευθυντής του σχολείου της για να μου αναφέρει ότι η μαθήτρια αυτή είχε βρει στο χώρο του σχολείου ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ και το παρέδωσε αμέσως σε αυτόν, πήγα από τον οικίσκο της, καθώς ήθελα να συγχαρώ και την ίδια και τη μητέρα της. Εκεί γνώρισα τη μητέρα με τις τρεις κόρες της, όλες κούρδισσες από το Ιράκ.
Από τότε ξεκίνησε ουσιαστικά η σχέση μας. Αγαπώ την ηρεμία της, τη γλυκιά φωνή της και την ψυχή της. Αγαπώ τα όνειρά της για τα οποία παλεύει. Πολλές φορές φοβάμαι ότι δεν παλεύει δυνατά, αλλά όχι... Είναι απλώς μια ήρεμη δύναμη!
Αγαπώ την επιμονή της και την αγάπη της για το τέλειο. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι που διαβάζαμε μαζί φυσική και μαθηματικά, επειδή ήταν ανεξεταστέα και προσπαθούσα να της πω ότι δε χρειάζεται να πει «όγκος είναι ο χώρος που καταλαμβάνει...» αλλά μπορούσε να πει «όγκος είναι ο χώρος που πιάνει...»
Τι μας ενώνει; Η αληθινή αγάπη για τους ανθρώπους. Θέλει να κάνει μια δουλειά σαν τη δική μου όταν μεγαλώσει και «να βοηθάει όλους τους ανθρώπους». «Θέλω να γίνω σαν κι εσένα» μου έχει πει πολλές φορές.
Εδώ και λίγο καιρό δεν είναι πλέον στην Ελλάδα. Δεν τη βλέπω κάθε μέρα όπως πριν, αλλά μιλάμε σχεδόν καθημερινά και μαθαίνω τα νέα της.
Τι νιώθω τώρα, εκτός από απέραντη αγάπη και ευγνωμοσύνη που την έχω γνωρίσει; Χαρμολύπη.... Χαίρομαι με τη χαρά της που επιτέλους συνάντησε αγαπημένους συγγενείς και φίλους στη χώρα που πήγε και λυπάμαι που δεν την έχω δίπλα μου. Είναι μια λέξη που κι εκείνη έμαθε από μένα και έτσι μπορεί να εκφράζει τα αντίστοιχα δικά της συναισθήματα.
Δε χαθήκαμε όμως, γιατί αφού πλησιάσαμε η μία την άλλη, αυτό είναι αδύνατον πια να αλλάξει. Ήδη προγραμματίζουμε πότε θα την επισκεφτώ.
*Την ιστορία αυτή μοιράστηκε μαζί μας η κα.Βικτώρια Κοεμτζοπούλου, Συντονίστρια Εκπαίδευσης Προσφύγων στο κέντρο φιλοξενίας Διαβατών. Στείλτε μας κι εσείς τη δική σας ιστορία συνύπαρξης στο [email protected].
Επείγουσα έκκληση για την Ουκρανία. Κάθε βοήθεια είναι σημαντική.
