«Δουλεύω στηρίζοντας ασυνόδευτα παιδιά πρόσφυγες», λέει ο Keita ξεκινώντας να μας μιλάει για τη ζωή του. «Ήμουν και εγώ ασυνόδευτος όταν ήρθα στην Ελλάδα». Στο ταξίδι της προσφυγιάς βρέθηκε μόνος του, να προσπαθεί να χτίσει το μέλλον του σε μια ξένη χώρα.

Τον πρώτο καρό στην Ελλάδα, ο Keita χρειάστηκε να μείνει σε ένα μικρό σπίτι με άλλα 17 άτομα μέχρι να βρεθεί ένα υποστηρικτικό δίκτυο και να μεταφερθεί σε έναν ξενώνα για ασυνόδευτα παιδιά στην Αθήνα. Αυτή ήταν και η αφορμή για να ξεκινήσει να πηγαίνει σχολείο. Aν και στην αρχή το σχολείο δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα, όπως λέει, οι δάσκαλοί του τον βοήθησαν και του έδωσαν κίνητρα. Ξεκίνησε να ασχολείται περισσότερο, με αποτέλεσμα να αποφοιτήσει με επιτυχία από το ελληνικό σχολείο.

Το μέλλον του στην Ελλάδα όμως ήταν ακόμα αβέβαιο και το ψυχολογικό βάρος μεγάλο μέχρι να καταφέρει να εξασφαλίσει το καθεστώς παραμονής του και να κάνει τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα, αρχικά ως διερμηνέας και πλέον στον τομέα των ασυνόδευτων παιδιών.

«Ήμουν αυτός που πήγαινε και ζητούσε βοήθεια κάποτε. Σήμερα βοηθάω εγώ παιδιά που έχουν βιώσει τις ίδιες δυσκολίες με μένα. Είναι μεγάλη τιμή για μένα αυτή η ευκαιρία», αναφέρει ο Keita με την ωριμότητα που διακρίνει πολλά παιδιά που έχουν εγκαταλείψει μόνα την πατρίδα τους. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει παράλληλα να εκφραστεί το πηγαίο του χιούμορ, κάτι που κερδίζει τους ανθρώπους μόλις τον γνωρίζουν.

Έτσι συνέβη και με τη φίλη του τη Μαρία, με την οποία γνωρίστηκαν πριν από κάποια χρόνια όσο δούλευαν και οι δύο στην οργάνωση Caritas Hellas. Η Μαρία είναι ένας ζεστός και δοτικός άνθρωπος, με ένα διαρκές χαμόγελο και διάθεση προσφοράς. Με τον Keita δεν άργησαν να γίνουν κολλητοί, δύο “πειραχτήρια” που μοιράζονται την ίδια χαρά για τη ζωή και μια δυνατή φιλία. Εκείνη και η οικογένειά της έχουν αγκαλιάσει τον Keita και συχνά τον καλούν σπίτι τους και τρώνε μαζί. Όπως λέει ο Keita, το να βλέπει τη Μαρία να φροντίζει τους γονείς της ήταν για αυτόν μια έκπληξη, γιατί στο μυαλό του υπήρχε το στερεότυπο ότι στην Ευρώπη είναι κυρίως οι γονείς που έχουν την έγνοια των παιδιών.

"...βρέθηκε και πάλι αντιμέτωπος με το φόβο και την αβεβαιότητα. Όμως δεν σταμάτησε να παλεύει και τα κατάφερε... "

Για τη Μαρία η απάντηση για το τι τους συνδέει έρχεται πολύ φυσικά: «Οικογένεια δεν είναι μόνο οι συγγενείς εξ' αίματος, είναι και οι άνθρωποι που επιλέγουμε εμείς στη ζωή μας. Άνθρωποι που με το που τους γνωρίσουμε τους νιώθουμε πολύ κοντά μας. Έτσι και με τον Keita, είναι ο αδερφός που ποτέ δεν είχα και πάντα ήθελα να έχω.» Και ας γίνεται συχνά ο «εκνευριστικός αδερφός» που δεν παραλείπει να τη διορθώνει για τα λάθη της στα ελληνικά: «Μαρία, στη μια το μεσημέρι είναι το σωστό, όχι στις μια», συνηθίζει να της επισημαίνει.