Λίγες περιοχές στην Αθήνα φανερώνουν τόσο έντονα το μακρύ προσφυγικό παρελθόν της πόλης όσο το Δουργούτι, η συνοικία του Νέου Κόσμου πίσω από την πολύβουη Λεωφόρο Συγγρού. Μπορεί να μην έχει πια το χαρακτήρα που της δώσανε τη δεκαετία του 1920 οι πρώτοι κάτοικοί της, Αρμένιοι πρόσφυγες, και μετά οι Έλληνες πρόσφυγες από την Μικρά Ασία, κοινότητες δεμένες που έστησαν τις ζωές τους φτωχικά μέσα σε παράγκες διατηρώντας τα στοιχεία της ταυτότητάς τους. Όμως υπάρχει μια νοητή γραμμή που ενώνει τις πρώτες προσφυγικές πολυκατοικίες της γειτονιάς με τους εκτοπισμένους του σήμερα. Αισθάνεσαι αυτή τη γραμμή σε μέρη όπως η Καθολική Αρμενική Εκκλησία της οδού Ρενέ Πυώ. Στις λειτουργίες που τελούνται εδώ στα αρμενικά και τα αραβικά συγκεντρώνονται άνθρωποι από πολλές χώρες, πρόσφυγες και μετανάστες σύγχρονοι ή απόγονοι παλιότερων γενιών.

Είναι στην αυλή αυτής της εκκλησίας που συναντήθηκαν για πρώτη φορά η κυρία Linda, πρόσφυγας από τη Συρία, με την κυρία Sevan, Αρμένια από τη Συρία, η οποία ζει στην Ελλάδα εδώ και 28 χρόνια. Η κυρία Linda, με αρμενική καταγωγή και αυτή από την πλευρά του πατέρα της, μετράει πλέον 91 χρόνια ζωής και όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα το 2017 με τη βοήθεια του γιου της, κληρικού στην ίδια εκκλησία, γνώριζε ελάχιστους ανθρώπους. Δεν ήταν δύσκολο οι δύο γυναίκες, που μένουνε στην ίδια γειτονιά και είναι ευγενικές και χαρούμενες από τη φύση τους, να έρθουνε κοντά.

Για την κυρία Sevan, που ήρθε στην Ελλάδα το 1994 και την έκανε δεύτερη πατρίδα της, η σχέση της με την κυρία Linda ήταν σαν ένας κύκλος που έκλεινε. Όταν έφτασε η ίδια από το Καμισλί στην Αθήνα, μια Αρμένισσα γειτόνισσά της ήταν ο πρώτος άνθρωπος που της στάθηκε. Τώρα το ένιωθε φυσικό να βοηθήσει τη δική της γειτόνισσα σε ό,τι μπορούσε. «Με έχει αγκαλιάσει σαν να είναι κόρη μου» λέει η κυρία Linda για τη φίλη της. «Ό,τι χρειάζομαι, μου το φέρνει η Sevan. Moύ φέρνει πράγματα από το σούπερ μάρκετ, το ψωμί μου, το κρέας, τα φάρμακά μου. Εγώ ούτε στον γιατρό δεν μπορώ να μιλήσω μόνη μου εξαιτίας της γλώσσας. Η κόρη της μας πήγε με το αυτοκίνητο για να ανανεώσω τα χαρτιά μου. Μαζί κάναμε όλα τα εμβόλια για τον κορωνοϊό».

Τίποτα στο χιούμορ και την πειραχτική διάθεση της κυρίας Linda δεν προδίδει την ηλικία της. Όπως εξηγεί, στην Αθήνα περνάει την καθημερινότητά της κυρίως μέσα στο σπίτι. «Όπως θα έκανα και στη Συρία», προσθέτει. Τα ρευματικά της τη δυσκολεύουν στο περπάτημα και η κύρια έξοδός της είναι για να πάει στην εκκλησία. Δεν χάνει όμως επαφή με τα παιδιά και τα εγγόνια της που ζουν στον Λίβανο με τα οποία μιλάει συνέχεια στο τηλέφωνο, ούτε και με τις εξελίξεις στον κόσμο, χάρη στην τηλεόρασή της. «Η Συρία διαλύθηκε από τον πόλεμο, ήρθε το χάος, δεν υπάρχει πια Συρία. Όταν μου είπανε ότι πήρα προσφυγικό καθεστώς εδώ, είπα: θέλω να μείνω σε αυτήν τη χώρα, την αγαπώ.». Τα ελληνικά μπορεί να δυσκολεύεται να τα μάθει, παρόλο που αναφέρει περήφανα ότι η πεθερά της είχε ελληνική καταγωγή, αλλά εκτιμάει εδώ τους ανθρώπους, την καλοσύνη και …τον ελληνικό γύρο.

Η σύνδεση τα κυρίας Sevan με τη Linda ήρθε αυθόρμητα και απλά. «Eίναι καλόψυχη και στοργική, όπως η μητέρα μου. Προσεύχεται για μένα. Θαυμάζω την υπομονή και την ειλικρίνειά της», λέει η Sevan.

Η χημεία ανάμεσά τους είναι φανερή στον τρόπο που επικοινωνούν ακόμα και όταν δεν μιλάνε, στα γέλια που όπως λένε τις πιάνουν συνέχεια. «Είναι όμορφη, με αγαπάει και έχει αξίες. Eίναι ευθύς άνθρωπος. Δεν υπάρχει κουτσομπολιό στη σχέση μας, μιλάμε μόνο για τα δικά μας», λέει η κυρία Linda. Στα θέματα που συζητούν αυτή την περίοδο είναι τα σχέδια για το γάμο της κόρης της Sevan που θα γίνει το ερχόμενο καλοκαίρι. Η κυρία Linda ανυπομονεί μεταξύ άλλων για το γαμήλιο γλυκό, ένα παραδοσιακό αμυγδαλωτό από την πατρίδα τους.

«...Όταν μου είπανε ότι πήρα προσφυγικό καθεστώς εδώ, είπα: θέλω να μείνω σε αυτήν τη χώρα, την αγαπώ...»

«Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος, από όπου κι αν προέρχεται. Είτε από τη Συρία είτε από την Αφρική ή αλλού. Σημασία έχει να βοηθάμε τους άλλους», προσθέτει η Sevan.